یزید فردی است به تمام معنا لات ،که در زندگی کوتاه و ننگینش فقط  بدنبال
عیاشی و هرزگی بود واز مملکت داری وسیاست هیچ نمیدانست.او به تمام معنا فرزند خلف معاویه بود با این تفاوت که هوش و زیرکی و اعمال منافقانه ی او را به ارث نبرده بود و فقط شکمبارگی و خوشگذرانی و کینه و عناد او با بنی هاشم را با خود داشت.او جوانی بود هوسران ، زن باز ، سگ باز و میمون باز و خباثت را به جایی رسانده بود که مرتکب اعمال شنیعی چون زنای با محارم میشد .به نوشته ی مسعودی مورخ مشهور در زمان یزید در شهرهای مذهبی مکه و مدینه غنا و استعمال آلات لهو و لعب و نوشیدن شراب علنا انجام میشد.ابن جوزی حنبلی می گوید:چگونه قضاوت می کنید درباره مردی که سه سال حکومت کرد  در سال اول امام حسین را به شهادت رساند در سال دوم مدینه و آنچه در آن بود را بر لشگرش حلال ساخت و در سال سوم خانه ی خدا را با منجنیق ویران نمود .در واقعه سرکوب مدینه که به واقعه ی حره معروف شد لشگر یزید شهر پیامبر را دچار وحشت ساخته مالها را غارت نموده و جنایات بیشرمانه ی زیادی انجام دادند به طوری که بسیاری از زنان مدینه از حرام آبستن شده و فرزندان بی پدر زیادی متولد شدند.
در زمان یزید جامعه مسلمین بسرعت در حال دور شدن از خداپرستی و  عدالت و فروافتادن در تاریکیهای هواپرستی و ضلالت بود.وقتی خلیفه مسلمین جرثومه ی فسادی چون یزید باشد از جامعه ی مسلمین دیگر چه انتظاری هست چرا که به فرموده ی حسین علیه السلام مردم بر دین پادشاهانشان میباشند و به همین خاطر بود که فرمود باید فاتحه ی اسلام را خواند وقتی شخصی مثل یزید خلیفه ی مسلمانان شود.
و حسین علیه السلام قیام نمود با  هدفی بسار عالی که همان امر به معروف ونهی از منکر و احیای ارزشهای اسلامی بود و چه منکری بالاتر از یزید که طاعت شیطان را اختیار کرده و حدود و مقررات خدا را تعطیل نموده بود .او از فرمانبرداری خداوند سرپیچی کرده و فساد را شایع کرده بود و از همه مهمتر مقام خلافت و امامت را که امانت بزرگ الهی است و امام به آن سزاوار و شایسته بود را غصب نموده بود.
و حسین علیه السلام می رفت در حالیکه میفرمود:

از دنیا چیزی نمانده مگر به اندازه ی ته مانده ظرف آبی و

من مرگ را جز سعادت و زندگی با ستمکاران را جز ذلت و ننگ نمیبینم و

اگر دین محمد صلی الله علیه و آله جز با شهادت من استوار باقی نمی ماند پس ای شمشیرها مرا دریابید